Αρχείο
ΕΟΠΥΥ. Βγαίνω μπροστά!
Πριν το ΕΟΠΥΥ ήμουν στο ΤΣΜΕΔΕ. Το ΤΣΜΕΔΕ ήταν ένα απαράδεκτο ταμείο άλλα τουλάχιστον είχες τη δυνατότητα να πας σε όποιον γιατρό ήθελες, να εξεταστείς και μετά να πας την απόδειξη στο ταμείο να πάρεις μέρος των χρημάτων πίσω. Κάτι που ήταν στο πλαίσιο της λογικής.
Πρόσφατα το ΤΣΜΕΔΕ (όπως και όλα τα ταμεία) εντάχθηκε στο ΕΟΠΥΥ.
Όπως και εγώ, έτσι και η κόρη μου έχει μια μικρή δυσκολία στο γράμμα ‘σ’. Εγώ δυστυχώς την κουβάλησα όλα αυτά τα χρόνια και μερικές λέξεις δυσκολεύομαι να τις πω, κάτι που μου δημιουργεί ένα μικρό τρακ πριν μιλήσω σε κοινό. Αυτό δεν ήθελα να το έχει και η κόρη μου. Έτσι αποφάσισα να την πάω σε κάποιο λογοθεραπευτικό κέντρο τώρα που είναι μικρή για να μάθει να μιλάει σωστά. Περιγράφω τη διαδικασία ακριβώς όπως είναι με απλά(;) βήματα.
1. Τηλέφωνο στο 1535. Αναμονή μερικούς μήνες.
2. Αναμονή 2-3 ώρες στο νοσοκομείο παρόλο το ραντεβού. Λαμβάνω ιατρική γνωμάτευση (πρέπει να περαστεί πρώτα από πρωτόκολλο και μητρώο, όμως. Σφραγίδες)
3. Στο τοπικό ΙΚΑ για σφραγίδα από ελεγκτή ΕΟΠΥΥ (γιατί μια σφραγίδα παραπάνω πάντα χρειάζεται)
4. Φάκελος από το λογοθεραπευτικό κέντρο ο οποίος μεταξύ άλλων περιέχει φωτοτυπίες από τα πτυχία των λογοθεραπευτών (!)
5. Κατάθεση φακέλου και σφραγισμένης γνωμάτευσης στο ΥΠΑΔ (Αιγάλεω)
6. Μηνιαία κατάθεση αποδείξεων από το λογοθεραπευτικό κέντρο στο ΥΠΑΔ στο Αιγάλεω.
7. Δεν περιγράφω άλλο!!
Και τώρα ας απαντήσει κάποιος στην ερώτηση: Αν το κράτος δεν μπορεί να αναθέσει σε κάποια εταιρεία να αναλάβει να φτιάξει το πληροφοριακό σύστημα που θα συνδέει γιατρούς, κέντρα, νοσοκομεία, ασφαλιστικά ταμεία, φαρμακεία ώστε να μη χρειάζεται να δαπανά ο κάθε πολίτης δεκάδες ώρες σε ουρές και αναμονές και μάλιστα χωρίς κανένα όφελος για κανέναν, ας το αναθέσει σε μένα και μάλιστα δωρεάν. Ναι, αυτοπροσφέρομαι, εδώ είμαι… για σας!!
Linux Mint Maya Cinnamon
Η αγάπη μου για το Linux είναι γνωστή εδώ και χιλιάδες χρόνια. Πρόσφατα έκανα μια αναβάθμιση στο λειτουργικό και αγόρασα μεταξύ άλλων και έναν SSD δίσκο. Τον Vertex 4 256ΜΒ από την OCZ. Ένας καταπλητικός δίσκος που με κάνει κάθε φορά που μπαίνω σε υπολογιστή με HD να κλαίω και να μονολογώ «Πως ζούσα τόσο καιρό χωρίς SSD».
Τέλος πάντων αφού έκανα backup τα πάντα είπα να δοκιμάσω το Ubuntu 12.10 με clean install. Μπήκε σφαίρα. Έκανε boot σε 9 δευτερόλεπτα από τον GRUB και μετά. Δυστυχώς όμως απογοητεύτηκα εις τριπλούν. (1) Το Unity το οποίο δεν με εντυπωσίασε ποτέ σε κάθε αναζήτηση φέρνει αποτελέσματα από την Amazon. Υπάρχει τρόπος να βγουν με τη χρήση του CLI άλλα η απογήτευση μου ήταν ήδη μεγάλη. (2) Οι ανοιχτοί drivers για την AMD στη δικιά μου κάρτα (Radeon HD 4870) έκαναν το ανεμιστηράκι της GPU να δουλεύει στο μαξιμουμ κάνοντας τον υπολογιστή μου αδύνατο να εργαστεί κάποιος λόγω του θορύβου. (3) Για κάποιον λόγο δεν μπορούσα να εγκαταστήσω fonts (έχω μερικές απαιτήσεις σε συγκεκριμένα fonts που θέλω). Γενικά όμως το Unity δεν μου άρεσε οπότε η απόφαση ήταν να πάω στο Fedora 17 που τόσο έχω αγαπήσει.
Δυστυχώς όμως για κάποιον λόγο δεν δούλευε σωστά. Και εκεί το ανεμιστηράκι δούλευε στο μαξιμουμ συνεχώς. Άλλα δεν ήταν αυτό το πρόβλημα. Είχα γενικότερα προβλήματα. Τις περισσότερες φορές απλά πάγωνε ο υπολογιστής. Και εκεί μάλλον φταίνε οι open drivers για AMD. Δεν το γνωρίζω, το λέω από εμπειρία.
Μετά τη δεύτερη προσπάθεια είπα να κάνω την τρίτη μου επιλογή που ήταν το Mint 13 με Cinnamon. Μπήκε εύκολα. Πάλι το ανεμιστηράκι μου δούλευε στο max. Φαίνεται ότι υπάρχει πρόβλημα με τον open source driver για την κάρτα μου (ATI Radeon HD 4870) οπότε έπρεπε να τους απεγκαταστήσω και να βάλω τους official. Ευτυχώς, με αυτόν τον οδηγό (υπάρχει και αυτός που βρήκα αργότερα) όλα παίζουν μια χαρά. Το Cinnamon είναι φανταστικά απλό και όμορφο. Υπάρχουν τα βασικά εφέ ενός μοντέρνου λειτουργικού. Έβαλα και ένα όμορφο conky configuration από εδώ και τέλος ένα φανταστικό weather plugin στο cinnamon task bar από εδώ.
Μέσα σε ένα πρωινό είχα στήσει τα virtual envs και τα public-private keys εγκατέστησα και το Ubuntu One. Και μαζί με το Dropbox που πλέον έχω παντρευτεί κανονικά κάνουν ένα φανταστικό συνδυασμό.
Το πακετάκι όλο αυτό εμπλουτίζεται αφάνταστα από τον SSD μου που πραγματικά «τα σπάει» (την μισώ αυτήν την έκφραση άλλα στην περίπτωση μου δεν υπάρχει καλύτερη). Ο SSD με το Mint στα 64bit σπάει όλα τα κοντέρ. Όλα τα προγράμματα ανοίγουν εν ριπή οφθαλμού. Για παράδειγμα τo import της MySQL βάσης που στα Windows με HD έκανε γύρω στα 30-40 δεύτερα (είναι γύρω στα 15ΜΒ) τώρα παίρνει 2 δευτερόλεπτα. Δυσκολεύομαι να πιστέψω πως γίνεται όλα να γίνονται τόσο γρήγορα. Και όμως γίνεται. Και είναι απίστευτο.
Για παράδειγμα πλέον δεν χρειάζεται να κάνω suspend. Το shut-down / start-up είναι πλέον το ίδιο γρήγορο… 🙂
Υπάρχει αυτό το φανταστικό εργαλείο που λέγεται synapse.
Ορίστε 2 οδηγοί για το post-installation του Mint. Εδώ και εδώ.
Εντάξει, τα προβληματάκια του τα έχει. Για παράδειγμα ένα προβληματάκι με το Compiz και τους Catalyst (πάλι αυτοί) δεν με αφήνει να πάρω screenshot. Άγνωστο γιατί. Όμως όλα αυτά δεν είναι deal breakers.
Τέλος, να πω πως επιμένω στια απόψεις μου ότι το 90% των διανομών του Linux πρέπει να καταργηθεί και να δοθεί βάση σε 2-3 που θα δουλέουν όμως άψογα out-of-the-box. Και φαίνεται να συμφωνεί και ο Δημήτρης Καλαμάρας του Linux Inside. Επιμένω πως δεν είναι κάτι κακό και ειδικά τώρα που η πληροφορική αλλάζει με το ‘Touch‘, είναι μια καλή ευκαιρία που η κοινότητα πρέπει να εκμεταλλευτεί.
Tipleaders 2η Γενιά, και τα σχετικά συμπεράσματα
Πέρασαν αρκετοί μήνες από τότε που σηκώσαμε την πρώτη έκδοση του Tipleaders. Το tipleaders.com είναι μια ανταποδοτική κοινότητα χρηστών που ασχολούνται με το στοιχηματισμό. Προσφέρει στοιχηματικές προτάσεις και τις αξιολογεί βάσει των ικανοτήτων του παίχτη.
Credits
Από χθες το Tipleaders άλλαξε σελίδα. Ενώ παλιότερα η υπηρεσία ήταν κυρίως συνδρομητική από χθες η ανταμοιβή των παικτών βασίζεται σε credits τα οποία τους δίνουν άλλοι παίκτες. Δηλαδή οι στοιχηματικές συμβουλές ενός καταταγμένου παίχτη είναι κρυμμένες για τους παίχτες που έχουν καταταχτεί σε χαμηλότερη βαθμίδα από ότι εκείνος. Για να τις «ανοίξουν» θα πρέπει να του μεταφέρουν κάποια από τα δικά τους credits. Τα credits αγοράζονται από εμάς και τα κερδισμένα credits μπορούν να ανταλαχτούν με χρήματα σε αναλογία 3/1 (δηλαδή τα 3 credits κοστίζουν $1).
Προς το παρόν το νέο σύστημα ανταποδοτικότητας φαίνεται να λειτουργεί καλύτερα.
Τι μάθαμε μέχρι τώρα
Πέρα από το πως λειτουργεί η υπηρεσία θα ήθελα να μοιραστώ κάποια πράγματα σχετικά με τις εμπειρίες που αποκόμισα τους τελευταίους μήνες.
Αρχικά όμως οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ στο περιοδικό Linux Inside που στο τεύχος #10 έκανε μια σχετικά εκτενής αναφορά στην υπηρεσία μας και στη σχέση μας με το ανοιχτό λογισμικό. Να το διαβάσετε! 🙂
Βέβαια, διαβάζοντας το Editorial του Δ. Καλαμαρά δεν μπορώ να μην αναφέρω ότι έλεγα περίπου τα ίδια πριν από 3 χρόνια ακριβώς. Χαίρομαι που ο Δημήτρης (που εκτιμώ τη δουλειά του πάρα πολύ) συμφωνεί μαζί μου. 🙂
Στο ζουμί τώρα.
Αυτούς τους 4-5 μήνες λειτουργίας του Tipleaders έβγαλα κάποια πολύ σημαντικά συμπεράσματα για το πως λειτουργεί μια web υπηρεσία και ποια τα constraints της.
- Πλέον είμαι σίγουρος πως οι μηνιαίες καταβολές εισφορών (συνδρομές) είναι μια επιλογή που εμπεριέχει αρκετά μεγάλο ρίσκο. Ακόμα και εμείς που ζητούσαμε συνδρομή από τα μέλη μας δε θέλαμε να δώσουμε συνδρομή σε έναν payment gateway και παραμείναμε στην PayPal γιατί ήταν η μόνη που προσέφερε δωρεάν υπηρεσία για recurring payments (συνδρομές) χωρίς η ίδια να ζητάει συνδρομή. Εκεί αρχίσαμε να προβληματιζόμαστε. Φαίνεται πως η καλύτερη αμοιβή για παροχή υπηρεσιών είναι μέσω προμήθειας. Δεν θα το συνιστούσα εκτός αν η παρεχόμενη υπηρεσία είναι super-wow.
- Όταν έχεις μια υπηρεσία που απευθύνεται σε μεγάλο αριθμό χρηστών και προσφέρει ανταποδοτικές υπηρεσίες με περιεχόμενο που εξαρτάται από διαφορετικούς παρόχους τότε δεν υπάρχουν σαββατοκύριακα και αργίες. Τα ξενύχτια είναι συνεχόμενα. Ειδικά αν κάνεις και άλλη δουλειά ενδιάμεσα (όπως εμείς). Ευτυχώς ή δυστυχώς καταλήγουμε να δουλεύουμε 12-15 ώρες την ημέρα σε καθημερινή βάση (ΣΚ και αργίες συμπεριλαμβανομένου).
- Βασικότατος παράγοντες επιτυχίας μιας εφαρμογής ή μιας υπηρεσίας είναι το testing. Είναι απαραίτητο. Νομίζω στην Ελλάδα (τουλάχιστον εκεί που έχω εργαστεί) φαίνεται να το παραμερίζουν. Κατά τη γνώμη μου θα πρέπει πάντα να υπάρχει μια ομάδα τεστερς σε κάθε επιχείρηση που θέλει να τη σέβονται. Ωραίο και αγαπημένο το Unit Testing άλλα δυστυχώς δεν φτάνει. Το Tipleaders είναι μια διαδικτυακή υπηρεσία με σύνθετη δομή βάσης, και πολλά σκριπτάκια να τρέχουν στο background που περνάνε αγώνες και αποτελέσματα να κατατάσσουν τους παίχτες και να μοιράζουν κέρδη.
- Οι χρήστες αγαπάνε τις υπηρεσίες που απαντάνε άνθρωποι πίσω από τα e-mails και όχι σκριπτάκια.
- Είναι δύσκολο οι χρήστες να σου δώσουν το κανονικό τους e-mail. Συνήθως δίνουν τα δευτερότριτα και κάποια στιγμή θα πρέπει να τους κάνεις engage ώστε να δώσουν το βασικό τους e-mail. Μέχρι να γίνει αυτό όμως πρέπει να φτύσεις αίμα.
- Δυστυχώς το spamming είναι αναγκαίο. Η σημερινή καθημερινότητα είναι πολύπλοκη. Οι άνθρωποι έχουν ζωές και προβλήματα. Είναι πολύ εύκολο να ξεχάσουν την υπηρεσία σου. Ένα ευγενικό spamming είναι δυστυχώς αναγκαίο. Εμείς τα e-mails δε τα δίνουμε σε τρίτους και προσπαθούμε να στέλνουμε μαζικά μόνο όταν έχουμε κάτι να πούμε.
- Οι χρήστες βαριούνται εύκολα. Ένα συνεχόμενο iteration είναι αναγκαίο.
- Οι διαφημίσεις στο Facebook είναι 2-3 φορές πάνω από το κόστος της google και προσφέρουν 2-3 φορές χειρότερα αποτελέσματα… go figure.
- Το να βρεις payment gateway / processor που να παίζει στην Ευρώπη φαίνεται πολύ δύσκολο. Πρόσφατα η Brain Tree άνοιξε και στην Ευρωπαική αγορά άλλα ακόμα δεν έχουν απαντήσει στην αίτησή μου για δημιουργία λογαριασμού. Ίσως να φταίει το ότι προσφέρουμε στοιχηματική υπηρεσία. Μια άλλη προσπάθεια που μου αρέσει είναι το ZooZ, μόνο που το documentation είναι λίγο φτωχότερο, όμως νομίζω πως αξίζει τον κόπο και θα κάνουμε μια προσπάθεια να δημιουργήσουμε λογαριασμό και εκεί.
- Είναι δύσκολο να πάρεις feedback από τους χρήστες. Όσο εύκολη και αν είναι η διαδικασία. Δυστυχώς τα περισσότερα πράγματα θα πρέπει να τα καταλάβεις μόνος σου
Για να μη γίνει εντελώς σεντόνι το κείμενο θα σταματήσω εδώ. Περάστε μια βόλτα από το Tipleaders και πείτε μας τη γνώμη σας.
Μια μέρα λίγο διαφορετική
Χθες δυστυχώς μου έκλεψαν το ποδήλατο. Ήταν κάπου στην Ομόνοια. Πειραιώς 46, μπροστά από τον ΟΑΕΕ. Και τι είχα πάει να κάνω στον ΟΑΕΕ; Να ανανεώσω την εξαίρεση που μου έχει βάλει να κάνω η χώρα αυτή που έχω την τύχη να ζω. Κάτι που θα είχε αποφευχθεί αν απλά το ΤΣΜΕΔΕ με τον ΟΑΕΕ επικοινωνούσαν με κάποιον σύγχρονο τρόπο (π.χ. Ιντερνετ) για να ενημερώνουν το ένα τις βάσεις του άλλου. Προφανώς δεν ευθύνεται κανείς άλλος περισσότερο από εμένα. Έπρεπε να είχα επενδύσει σε μια σοβαρή αλυσίδα και να κάνω καλύτερο κλείδωμα. Ειδικά η Πειραιώς είναι ένα σημείο όπου κείτονται κάθε λογής άτυχοι και ταλαιπωρημένοι. Κατά τη γνώμη μου έπρεπε να το είχα πάρει μαζί μου μέσα στον ΟΑΕΕ. και να έδινα ένα τιπ στον σεκιουριτά της εισόδου να μου το προσέχει. Την πάτησα σαν πρωτάρης. Θεώρησα πως επειδή είναι ένα σημείο που έχει πολύ κόσμο δε θα τολμήσει κάποιος άλλος τόσο εύκολα να το πάρει.
Κλαψ!
Τέλος πάντων όλα ξεκινήσαν όταν ο ΟΑΕΕ μου έστειλε την απόδειξη εισφοράς για το 2ο δίμηνο του 2012, 491€. Παίρνω τηλέφωνο και τους λέω ότι έχω το χαρτί από το ΤΣΜΕΔΕ για την εξαίρεση και επειδή δουλεύω δεν προλαβαίνω. Να σας το στείλω με FAX; (τι είπα τώρα, ε;). Μου λέει όχι, και πως πρέπει να είμαι εκεί για να υπογράψω και μια υπεύθυνη δήλωση. Τέλος πάντων με βαριά καρδιά παίρνω το ποδήλατο να κατέβω στην Ομόνοια.
Στη διαδρομή σκάει το λάστιχο. Για καλή μου τύχη έγινε κοντά σε ένα ποδηλατάδικο. Μπαίνω μέσα για να μου αλλάξουν σαμπρέλα. Όμως είχα πατήσει πάνω σε σπασμένα γυαλιά και μερικά είχαν μπει μέσα στο λάστιχο. Ψάχνοντας ο ποδηλατάς να δει που είναι η τρύπα με το χέρι γδέρνεται από τα μικρά κομμάτια γυαλιού και γεμίζει αυτός, το λάστιχο και η σαμπρέλα αίματα. Gore everywhere. Όσο ο ποδηλατάς προσπαθούσε να μαζέψει τα αίματα και να μου φτιάξει το λάστιχο ένας πελάτης άρχισε να με ρωτάει για το ποδήλατο. Ήθελε να πάρει ένα και μου ζήτησε συμβουλές. Μιλήσαμε για λίγο και θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι του έλεγα πως πρέπει να επενδύσει σε μια καλή αλυσίδα/κλειδαριά και πως αυτή που έχω εγώ είναι της πλάκας κλπ κλπ. (Σημ. Ναι είμαι προληπτικός και δεν με ενδιαφέρει τι λέει ο κόσμος. Μόλις το είπα αυτό, σκεφτόμουν από μέσα μου πως «να δεις πως κάτι θα πάει στραβά σήμερα»). Αφού με γκαντέμιασα πήρα το δρόμο για τον ΟΑΕΕ.
Μόλις έφτασα κατέβηκα από το ποδήλατο και άρχισα να ψάχνω κάπου να το δέσω. Περπατώντας χτύπησα κατά λάθος με τον ώμο μου έναν τύπο τελειωμένο που έκανε παζάρια για τη δόση του. Γυρίζει και αρχίζει να με βρίζει (όσο μπορούσε να αρθρώσει λέξεις). Δεν έδωσα σημασία. Ήξερα πως ότι πω θα χρησιμοποιηθεί εναντίων μου. Κάνω 5 βήματα και βρίσκομαι μπροστά από το θυρωρείο του ΙΚΑ και του ΟΑΕΕ (νομίζω συστεγάζονται). Βλέπω παντού γύρω κόσμο, και τον θυρωρό και λέω εντάξει εδώ είναι καλά. Δένω και μπαίνω στο κτήριο.
Μετά από μιάμιση ώρα βγαίνω και το ποδήλατο είχε γίνει «καπνός». Πήρα το δρόμο τις επιστροφής με τα πόδια. Δεν πέρασα από το τμήμα να κάνω δήλωση. Δεν είχα όρεξη. Θα πάω όμως αύριο.
Σε αυτό το σημείο είναι λίγα αυτά που μπορώ να κάνω. Εύχομαι τουλάχιστον το ποδήλατο να καταλήξει σε κάποιον που θα το αγαπήσει όσο εγώ.
Ηθικό δίδαγμα. Η καλή κλειδαριά φυλάει τα έρμα.
Tipleaders. Εβδομάδα 1η
Η πρώτη εβδομάδα πέρασε και τα στατιστικά λένε 300+ new user registrations. Όλα αυτά με $100 μη στοχευμένης διαφήμισης. Κατά τη γνώμη μου καθόλου άσχημα. Η σελίδα είναι καινούργια και θεωρώ πως ακόμα είναι νωρίς να κάνουμε εκτιμήσεις. Υπάρχουν κάποια πράγματα που μου έχουν κάνει εντύπωση.
Bugs
Σχεδόν κανένα! Ειλικρινά δεν το περίμενα. Το site δούλεψε κατά 99% as expected. Η αλήθεια είναι πως είχαμε κάνει πολύ δουλειά στο testing. Το testing θεωρώ πως είναι από τις πιο δύσκολες φάσεις πριν τη παραγωγή και χρειάζεται μεγάλη εμπειρία, επιμονή και υπομονή για να βρεθούν ακόμα και τα πιο δύσκολα bugs. Βέβαια αυτό δε σημαίνει ότι δε θα ανακαλύψουμε προβλήματα κατά τη διάρκεια της χρήσης του. Απλά ελπίζω να τα διαπιστώσουμε εμείς πρώτοι 😉
Users are evil
Αυτό που λένε για τους χρήστες ισχύει σε μεγάλο βαθμό. Υπήρχαν χρήστες που θέλησαν να προσπαθήσουν να εκμεταλλευθούν το σύστημα με τους πόντους που μοιράζει το tipleaders.com. Το σύστημα δίνει πόντους για κάθε referral. Όμως όχι άμεσα, άλλα έμμεσα. Δηλαδή για να πάρεις πόντους θα πρέπει ο χρήστης που κάλεσες και γράφτηκε να αγοράσει coins (κοστίζουν $10). Κάθε 200 πόντους έχεις δικαίωμα να διεκδικήσεις $5 (ή 100 coins). Πόντους παίρνεις, επίσης, και αν κατακτήσεις διάφορα awards ή ανέβεις επίπεδο. Βρήκαμε ένα forum όπου χρήστες άρχισαν να μαζεύονται για να καλέσει ο ένας τον άλλο ώστε να μαζέψουν πόντους για να διεκδικήσουν τα λεφτά. Δυστυχώς όμως η σελίδα δε λειτουργεί έτσι και μόλις το διαπίστωσαν η προσπάθεια έμεινε στη μέση.
Winnings
Εντύπωση μου προκάλεσε το γεγονός ότι οι tipsters που έρχονται στη σελίδα είναι εξαιρετικοί. Προτείνουν πολύ ‘ψαγμένα’ στοιχήματα. Για παράδειγμα (μόνο) η χθεσινή μέρα έβγαλε κέρδη της τάξης
του 50%. Βέβαια αυτό θα διαρκέσει για άλλη μια βδομάδα γιατί αρκετοί από αυτούς θα ανέβουν επίπεδο την άλλη δευτέρα και έτσι θα χαθούν από το δωρεάν timeline και άρα θα χρειάζεται συνδρομή για να τους παρακολουθεί κάποιος. Αυτό όμως δεν είναι κακό. Λίγα δίνεις πολλά παίρνεις… 🙂
Avatars
Αρχικά οι χρήστες δεν έβαζαν το δικό τους avatar. Ίσως γιατί ακόμα ψάχνονταν και ήθελαν να σιγουρευτούν και να αποκτήσουν οικειότητα πρώτα. Σιγά σιγά όμως προς το τέλος της βδομάδα και στην αρχή της τρέχουσας, αρκετοί χρήστες ξαφνικά αποφάσισαν να αλλάξουν avatar και να βγάλουν το default. Αυτό δείχνει πως οι χρήστες αρχίζουν να αισθάνονται πιο άνετα με τη σελίδα και σίγουρα είναι ένα πρώτο θετικό feedback.
Google/Facebook
Η Google δυστυχώς αρνείται να παίξει τη διαφήμισή μας, επειδή σχετίζεται με Gambling. Και πρέπει να αγοράσουμε κάποιο είδος πιστοποιητικού για κάθε χώρα που θέλουμε να κάνουμε target (περισσότερα εδώ). Έτσι οι επιλογές πλέον είναι 3. Banners, Paid-To-Click networks, και Facebook. Το Facebook φαίνεται να επιτρέπει διαφημίσεις που το google απαγορεύει και λέμε να κάνουμε μια καμπάνια μέσα στη βδομάδα για να δούμε τι γίνεται. Με τα paid-to-click networks καταφέραμε τη 1η βδομάδα να αποκτήσουμε τα περισσότερα από τα 300 registrations και μάλιστα με πολύ λίγα λεφτά. Όμως η διαφήμιση δεν είναι στοχευμένη και δεν αισθάνομαι ότι εκμεταλλεύομαι τα budget μου στο 100%. Θεωρώ πως μας δίνεται μια τεράστια ευκαιρία μέσα από το Facebook και πρέπει να την εκμεταλλευθούμε. Την επόμενη βδομάδα θα έχω αποτελέσματα και από εκεί.
Εν κατακλείδι,
Θεωρώ πως η πρώτη βδομάδα είχε κυρίως θετικό παρανομαστή. Οι περισσότεροι χρήστες που γράφτηκαν ήλθαν ξανά και ξανά να προσφέρουν τις προτάσεις τους. Ίσως γιατί και εκείνοι βλέπουν ότι κάτι ενδιαφέρον υπάρχει εδώ.
Tipleaders. A Social Network for Tipsters!
Ένας από τους πολλούς λόγους που δεν μου επέτρεψαν τους τελευταίους μήνες να ασχοληθώ καθόλου με το blog ήταν και η δημιουργία του tipleaders.com. Το 3ο συνεχόμενο σχετικά μεγάλο project που κάνω σε Python/Django, από τότε που αποφάσισα να κάνω ένα διάλειμμα από την Java.
To Tipleaders.com είναι ένα site για φανατικούς betting tipsters. Δηλαδή για αυτούς που κατ’ επάγγελμα ή από χόμπι δίνουν στοιχηματικές προτάσεις. Υπάρχουν εκατοντάδες τέτοια sites, γιατί λοιπόν εμείς να προσθέσουμε ένα ακόμα; Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Αρχικά
Το έργο ξεκίνησε από μια ιδέα που είχε ένας φίλος μου (που ασχολείται φανατικά με το στοιχηματισμό) για ένα στοιχηματικό site όπου θα υπάρχουν οι «συνεργάτες» που θα δίνουν προτάσεις και οι «χρήστες» που θα πληρώνουν συνδρομή και θα μπορούν να βλέπουν τις στοιχηματικές προτάσεις των πρώτων. Θα υπήρχε και κάποιο forum όπου θα δίνονται στοιχηματικά tips μαζί με κάποιο κείμενο που να δικαιολογεί την πρόταση και οι χρήστες θα ψηφίζουν (όπως στο stackoverflow.com) τους καλύτερους κλπ κλπ. Μας φάνηκε όμως αρκετά μπερδεμένο. Μετά από πολύ brainstorming καταλήξαμε σε κάτι που μοιάζει περισσότερο με twitter παρά με ένα καθαρόαιμο στοιχηματικό site.
Πως λειτουργεί
Υλοποίηση
Η υλοποίηση έγινε στην αγαπημένη μου python/django και το hosting γίνεται στην εξαιρετική webfaction (affiliate link). Σε αυτή την προσπάθεια που έγινε είχα τη βοήθεια μερικών εξαιρετικών plugins/jquery modules (τα περισσότερα, αν όχι όλα, MIT licensed) στα οποία έχω υποσχεθεί να κάνω άμεσα donate με τα πρώτα χρήματα από το site. Το site υποστηρίζει SSL protection σε όλα τα requests. Θεωρώ πως πρέπει να είναι default για όλα τα site στο παγκόσμιο ιστό. Προς το παρόν δεν έχω προσθέσει social authentication (facebook, twittter, κλπ) άλλα θα γίνει με τον καιρό. Η διάρκεια υλοποίησης για το πρώτο out-of-beta iteration ήταν 3,5 μήνες (σκληρής δουλειάς). Προς το παρόν υποστηρίζουμε μόνο ποδοσφαιρικά tips. Όμως στο μέλλον (σχετικά άμεσα) θα μπουν το τένις και το μπάσκετ.
Monetization
Το ζητούμενο, λοιπόν. Κατ΄ αρχήν να δηλώσω πως το monetization δεν είναι κάτι κακό. Όταν μια υπηρεσία είναι καλή δεν είναι κακό να πληρώνεται. Ένα καλό betting tip στο internet πληρώνεται μέχρι και 100€. Εμείς με τιμές που ξεκινάν από 10€ το μήνα προσφέρουμε tips από tipsters που έχουν 5% ROI (κέρδος δηλαδή) και Win Average 50% (δηλαδή 1 στα 2 tips κερδίζει), Καθόλου άσχημα για κάποιον που ασχολείται με το στοίχημα. Σαφώς πληρώνοντας περισσότερα μπορείς να έχεις πρόσβαση σε tipsters που φτάνουν σε Win Average το 70% (2 στα 3 κερδισμένα tips).
Το ladder έχει ήδη αρχίσει να δημιουργείται σιγά σιγά. Θέλαμε να προλάβουμε το Uefa Euro 2012 άλλα δυστυχώς δεν ήταν εύκολο. Το ladder όμως που θα διαχωρίζει τους tipsters σε επίπεδα θα είναι γεμάτο μετά το καλοκαίρι, ώστε να προλάβουμε τα πρωταθλήματα που ξεκινάνε τότε. Είναι προφανές πως όποιος ξεκινήσει να ανεβαίνει το ladder από τώρα θα έχει περισσότερα οφέλη από κάποιον που θα ξεκινήσει πιο μετά.
Εν κατακλείδι το monetization συνοψίζεται σε τουλάχιστον 3 άξονες.
- Αγορά virtual coins (10€ για κάθε 100 coins)
- αγορά συνδρομής (10€ ~ 100€ το μήνα, χωρίς τις εκπτώσεις για τις ετήσιες συνδρομές)
- affiliation.
Προώθηση
Δεν υπάρχει. Ακόμα όχι τουλάχιστον. Πέρα από το facebook page, το twitter page και κάποιες διαφημίσεις (όχι adwords campaign, ακόμα) δεν έχει γίνει κάτι συγκεκριμένο. Είμαστε ανοιχτοί σε προτάσεις, λοιπόν! 🙂
Αυτά για την ώρα. Θα ενημερώνω εδώ για ότι νεότερο. Προς το παρόν θα είμαι στους tipleaders.
Californication Uber Alles
Η τραγική αλήθεια είναι πως τα ’00s ήταν η χειρότερη μουσική δεκαετία τα τελευταία 70 χρόνια. Και αν κρίνω από τα ’10s που φαίνεται να μπαίνουν κάπως καλύτερα (πάντα μουσικά) ενδεχομένως να είναι η χειρότερη όλων.
Γιατί όμως με ενδιαφέρει τόσο πολύ;
Εξηγώ. Πριν από μερικά χρόνια ο Chad Smith (των Red Hot Chili Peppers) δήλωνε στα Grammy «We want more rock bands«. Μια δήλωση που τότε μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση και έχει μείνει χαραγμένη. Ως φοιτητής είχα την τύχη να ζήσω έντονα την καλύτερη (κατά τη γνώμη μου) μουσική δεκαετία από τη γέννηση της Pop μουσικής (δηλαδή από τον Elvis και ύστερα). Μια Rock δεκαετία που έμπαινε δυναμικά με τα ουρλιαχτά των Pixies (ναι το ξέρω ότι το πρώτο τους άλμπουμ βγήκε το 1988, άλλα επηρέασαν τόσο πολύ τα 90s που αυθαίρετα και επειδή γουστάρω τους συγκαταλέγω ακριβώς εκεί). Μια δεκαετία που η Rock μουσική έπαιρνε με το έτσι-θέλω τη σκυτάλη από την εξαιρετική Pop των 80s. Μια δεκαετία με τεράστια ονόματα να γράφουν απίθανες μουσικές και στίχους. Μια δεκαετία που γέννησε μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα της Rock μουσικής που ακούμε ακόμα και σήμερα 20-30 χρόνια μετά. Μια αντιφατική δεκαετία με τεράστια Rock ονόματα άλλα και πολύ μικρά Pop ονόματα, από την άλλη.
Πριν από μερικές μέρες ο Πετρίδης (ζωντανός θρύλος του μουσικού ραδιοφώνου) έκανε μια πολύ ενδιαφέρουσα παρατήρηση. Παρατήρησε ότι αγγλικά περιοδικά που χρησιμοποιούν καλλιτέχνες ή συγκροτήματα από παλιότερες δεκαετίες (ειδικότερα 70s-80s-90s) όπως π.χ. το Mojo έχουν μια αύξηση των πωλήσεων τους κατά 10-20% σε σχέση με άλλα που χρησιμοποιούν στο εξώφυλλό τους σύγχρονους καλλιτέχνες (όπως π.χ. το NME) στα οποία μάλιστα παρατηρείται μια μικρή μείωση των πωλήσεων. Αυτό είναι μια πολύ σημαντική παρατήρηση που ενδεχομένως σημαίνει πως πλέον η σύγχρονη Rock μουσική δεν έλκει τον κόσμο όσο η πιο παλιά, ή αλλιώς η Rock μουσική πνέει τα λοίσθια.
Πιο σωστά το έθεσε οΠετρίδης σε πρόσφατη τηλεοπτική συνέντευξη του. Η Rock δεν έχει πεθάνει. Η Rock «έχει ολοκληρωθεί», γιατί η Rock μουσική όπως και η κλασσική, ή η Τζαζ δεν μπορεί να πεθάνει, απλά από ένα σημείο και έπειτα ανακυκλώνεται.
Για μένα αυτό το σημείο ήταν το Californication (1999) των Red Hot Chili Peppers.
Οι RHCP έγραψαν δυο εξαιρετικά άλμπουμ στα 90s. Το Blood Sugar Sex Magik (1991) και το Californication (1999). Για μένα το πρώτα πολύ ανώτερο από το δεύτερο. Το πρώτο ήταν γεμάτο οργή, γεμάτο funk, γεμάτο soul, γεμάτο από προβληματισμό για ένα δυσοίωνο μέλλον, ποτισμένο με έντονο σεξουαλισμό και έρωτα, γεμάτο από αντισυμβατικότητα, γεμάτο έντονα βιογραφικά στοιχεία, με ιστορίες για ναρκωτικά και χαμένους φίλους, με έντονες κιθάρες και εξαιρετικό στίχο, ενίοτε με μπόλικες δόσεις χιούμορ. Ένας δίσκος που στιγμάτισε τα 90s. Ο καλύτερος τρόπος να ξεκινήσει η δεκαετία. Από την άλλη το δεύτερο ήταν γεμάτο όμορφες μελωδίες, δακρύβρεχτα στιχάκια, χωρίς νεύρο και γεμάτο συμβιβασμό. Προσωπικά δεν με συγκίνησε. Συγκίνησε όμως εκατομμύρια άλλους (και όχι άδικα, για να λέμε την αλήθεια).
Όλα αυτά τη στιγμή που ο Kurt Cobain έπαιρνε από τον Frank Black των Pixies τη σκυτάλη για να σφραγίσει το Grunge, να φέρει το μελαγχολικό Seatlle στο προσκήνιο και να κάνει το alternative mainstream με το Nevermind. Μιλάμε για δυο από τους καλύτερους δίσκους όλων των εποχών την ίδια χρονιά, και στο ξεκίνημα των 90s (1991).
Η συνέχεια, ευτυχώς για όλους εμάς που αγαπάμε τη μουσική, έμελλε να είναι το ίδιο καλή ή και καλύτερη. Smashing Pumpkins, Pearl Jam, Radiohead, Massive Attack, SoundGarden, Alice in Chains, PJ Harvey, Bjork, Oasis, Blur, Stone Roses, Green Day, Nine Inch Nails, Foo Fighters, Beck, Portishead, Rage Against The Machine, και πάει λέγοντας.
Το φανταστικό είναι πως ακόμα και συγκροτήματα ή καλλιτέχνες που είχαν δημιουργηθεί στα 80s έβγαλαν τους καλύτερους τους δίσκους στα 90s. Depeche Mode, Nick Cave, Prodigy, Madonna, Guns ‘n’ Roses, George Michael, Morrissey για παράδειγμα.
Η δεκαετία έκλεισε το ίδιο θριαμβευτικά όπως άνοιξε, με το Californication. Το Californication είναι ο δίσκος που «ολοκληρώνει» τη Rock μουσική, όπως το έθεσε ο Πετρίδης στη συνέντευξή του. Είναι ο δίσκος που σηματοδοτεί το τέλος της Rock μουσικής όπως την ήξερα. Από αυτό το σημείο και μετά παύουν να δημιουργούνται σημαντικά Rock συγκροτήματα (λαμπρές εξαιρέσεις αποτελούν οι New Pornographers και φυσικά οι White Stripes) και έτσι το Rock αρχίζει σιγά σιγά να σβήνει.
Και κάπου εκεί έρχεται η προηγούμενη δήλωση του Chad Smith στα Grammys, που παρακαλούσε τα παιδιά να γράψουν Rock Μουσική, γιατί δεν υπάρχουν αρκετά Rock συγκροτήματα.
Γιατί όλα αυτά τα παραπάνω είναι τόσο σημαντικά για μένα;
Γιατί θεωρώ πως η τέχνη πρέπει να παραμένει αντισυμβατική. Η τέχνη πρέπει να δείχνει το δρόμο προς κάτι καλύτερο, γιατί πάντα υπάρχει το «κάτι καλύτερο». Η τέχνη πρέπει να εντοπίζει τις ανθρώπινες ατέλειες και να τις προβάλλει, συνεχώς. Αυτό το ρόλο στη μουσική μέχρι πρότινος τον είχε η Rock (και ενίοτε η punk). Από το Californication και μετά βγήκαμε από την εποχή της αντισυμβατικότητας και μπήκαμε στην εποχή του συμβιβασμού. Συμβιβαστήκαμε, άλλα με τι ακριβώς; Μας αρέσει αυτό που ζούμε και αυτό που βλέπουμε; Δηλαδή ξαφνικά ο κόσμος είναι αγγελικά πλασμένος; Αδυνατώ να το πιστέψω.
Rock είναι η στιγμή που ο Bob Dylan συνδέει την κιθάρα του στον ενισχυτή μπροστά στα μάτια εκατομμυρίων άναυδων θεατών. Rock είναι η στιγμή που ο Morrison αυνανίζεται στη σκηνή και μετά συλλαμβάνεται, Rock είναι η στιγμή που ο Iggy Pop τραγουδάει γυμνός (ενίοτε πάνω σε σπασμένα γυαλιά). Rock είναι η στιγμή που ο Hendrix βάζει φωτιά στην κιθάρα του. Rock είναι όταν οι Beatles προσθέτουν το Sitar στο Norwegian Wood, Rock είναι όταν ο Biafra τραγουδάει California Uber Alles. Rock είναι το μελωδικό γρύλισμα του Tom Waits. Rock είναι όταν σταματάμε να συμβιβαζόμαστε με το υπάρχον. Η Rock μουσική είναι πολιτική.
Δυστυχώς όμως πλέον υπάρχει κάτι που μας χαλαρώνει και μας κάνει πιο αδρανείς.
Πρόσφατα έκανα μια παρατήρηση. Παρατήρησα πως, έχουν πάψει πλέον να δημιουργούνται μεγάλα συγκροτήματα. Δηλαδή, συγκροτήματα που αρέσουν σε μια μεγάλη και ανομοιογενή μάζα μουσικόφιλων. Μερικά παραδείγματα από το παρελθόν είναι οι Scorpions, η Madonna, οι Pink Floyd, ο Michael Jackson, οι Beatles, οι Rolling Stones, οι U2. Ενώ στη δεκαετία του ’90 είχαμε τους Nirvana και τους Prodigy και ενδεχομένως τους Red Hot Chili Peppers, και άλλα.
Τα παραπάνω είναι μερικά από τα συγκροτήματα (ή καλλιτέχνες) που φιγουράρουν σχεδόν σε όλες τις σοβαρές δισκοθήκες σε όποια μουσική κατηγορία και αν ανήκει κάποιος. Για αυτό και τα live τους είναι πάντα τεράστια και πάντα σχεδόν sold-out, ακόμα και σε πολύ μεγάλα στάδια (όπως πρόσφατα γέμισαν το ΟΑΚΑ οι RHCP, κάτι που δεν έκανε ούτε η Madonna), ενώ θυμάμαι τελευταία συναυλία με γεμάτο το Ολυμπιακό Στάδιο εκείνη την ιστορική συναυλία των Pink Floyd στο τέλος της δεκαετίας του 80. Γεμίζουν στάδια γιατί πολύ απλά συγκινούν πολύ κόσμο με διαφορετικές αντιλήψεις για τη μουσική, ανθρώπους διαφορετικής ηλικίας, ή ακόμα και διαφορετικού τρόπου σκέψης.
Φαίνεται πως κάπου μετά το θάνατο του Kurt Cobain η βιομηχανία της μουσικής έπαψε να δημιουργεί τέτοια συγκροτήματα. Ίσως ο κόσμος δε ζητούσε πλέον τα μεγάλα συγκροτήματα. Ίσως το Internet (που τότε άρχισε να γεννιέται ουσιαστικά) δε βοηθά στη δημιουργία τους.Όσο περίεργο και αν ακούγεται αυτό.
Ίσως, όμως, όχι και τόσο περίεργο. Σε μια περίοδο που η μόνη πηγή πληροφόρησης ήταν το ραδιόφωνο, τα περιοδικά, και ο δισκοπώλης, υπήρχαν περισσότερες τέτοιες μπάντες από ότι σήμερα που υπάρχουν επιπρόσθετα το Internet και η τηλεόραση και τα οποία έχουν πολλαπλάσια διείσδυση.
Γιατί είναι σημαντικά τα μεγάλα συγκροτήματα;
Τα μεγάλα συγκροτήματα είναι οι «κράχτες» της μουσικής. Είναι αυτά που θα κάνουν τα παιδιά να αγαπήσουν τη μουσική. Είναι αυτά που θα δείξουν στο παιδί τι μπορεί να κάνει με την κιθάρα του. Βέβαια, τα μεγάλα συγκροτήματα απαρτίζονται και από τεράστιους καλλιτέχνες, με τεράστια μουσική και τεχνική κατάρτιση, που μπορούν και κινούνται άνετα ανάμεσα σε διαφορετικά στιλ μουσικής. Από την Pop μέχρι τη σκληρή Ρock ή ακόμα και το Metal (ποιος διαφωνεί ότι το Dirty Diana του Βασιλιά της Pop – Michael Jackson – ακουμπάει λίγο στα όρια του Heavy Metal). Τα μεγάλα συγκροτήματα θα κάνουν τα παιδιά να αγαπήσουν τη μουσική και αυτά με τη σειρά τους να φτιάξουν τα δικά τους συγκροτήματα. Όπως οι μεγάλες ομάδες θα κάνουν τους πιτσιρικάδες να πάνε στο γήπεδο και μετά στην αλάνα να παίξουν μπάλα, έτσι και οι πραγματικά μεγάλες μπάντες θα κάνουν τους νέους να πιάσουν τη κιθάρα και αρχίσουν να «ροκάρουν».
Σήμερα το ρόλο του «μουσικού κράχτη» φαίνεται ότι τον παίζουν οι διαφημίσεις, τα video στο youtube, τα torrents, οι συλλογές άλλων στο iTunes (ή σε παρόμοια players), τα Social Media, τα σχόλια στα μουσικά forums, και η γενικότερη κουλτούρα που προάγεται μέσα από τη χρήση του Internet. Ο έντυπος τύπος πεθαίνει, το δισκοπωλείο έχει πεθάνει επίσης, οι μουσικές ραδιοφωνικές εκπομπές έχουν πεθάνει προ πολλού (εκτός από 2-3 που πρέπει να ψάξεις να τις βρεις), το ίδιο και οι τηλεοπτικές μουσικές εκπομπές (Το Mtv το θεωρώ απαράδεκτο. Επίσης δε προάγει καθόλου τη μουσική. Είναι πλέον Reality Channel, και κανείς δε στεναχωριέται)
Το γεγονός ότι όλη η πληροφόρηση για τη μουσική έρχεται μέσα από το Internet είναι πολύ σημαντικό. Είναι σημαντικό γιατί το internet έχει μια απίστευτη ικανότητα να απομυθοποιεί τα πάντα.
Είναι προφανές πως τα μεγάλα συγκροτήματα υπήρχαν (εκτός των άλλων) και γιατί βασίζονταν σε ένα μύθο γύρω από το όνομά τους. Άκουγες τους Led Zeppelin άλλα δεν μπορούσες να τους δεις. Περίμενες όταν και αν το αγαπημένο σου περιοδικό θα κάνει κάποιο αφιέρωμα. Μέσα σου μεγάλωνε ένας μύθος. Όχι ότι το συγκρότημα δεν ήταν μεγάλο από μόνο του, άλλα η αναμονή του νέου δίσκου, της απουσίας νέων πληροφοριών, ειδήσεων, κλπ το έκανε μέσα στο μυαλό ακόμα μεγαλύτερο. Υπήρχε κάτι μαγικό. Και μόνο που οι μισοί Έλληνες έχουν προσπαθήσει να παίξουν το Hotel California ανάποδα στο πικ-απ για να ακούσουν το σατανά να μιλάει, αυτό σημαίνει πολλά.
Το Internet κατάφερε να σκοτώσει όλη αυτή τη μυθολογία. Η υπερέκθεση και η συνεχής και εύκολη παροχή πληροφοριών και ειδήσεων σκότωσε τα μεγάλα συγκροτήματα. Σκότωσε το μύθο. Πλέον η μουσική δεν είναι το ίδιο μαγική. Είναι εντελώς Visual και με το ένα πόδι στην περιοχή των Reality Show. Η διαφορά της Lady Gaga από τη Madonna είναι ακριβώς αυτή. Η Lady Gaga κατάφερε να γίνει Pop Icon όντας μικρότερη καλλιτεχνικά από τη Madonna χρησιμοποιώντας Visually Provocative στοιχεία, και έντονη Real-Time δραστηριότητα. Όχι ότι η Madonna δεν υπέπεσε σε τέτοιου είδους μαρκετίστικες δραστηριότητες άλλα σε πολύ μικρότερο βαθμό και σε μια εποχή που το Provocative ήταν κατακριτέο και ενδεχομένως αρνητικό για τη δημοτικότητα. Σήμερα το provocative είναι αναγκαίο για να γίνεις Pop Icon σε μια κοινωνία που έχει εθιστεί στην υπερέκθεση σε πληροφορία.
Το Happening και το 7+7
Προ internet θυμάμαι να περιμένω πως και πως να έρθει το Σάββατο.
Μέσα στη βδομάδα ακούγαμε όλες τις πειρατικές ραδιοφωνικές εκπομπές, είχαμε παρακολουθήσει με αγωνία το Μουσικόραμα και είχαμε ξεφυλλίσει το αγαπημένο μας Ποπ+Ροκ.
Το Σάββατο ήταν μια μαγική ημέρα. Παίρναμε το λεωφορείο και κατεβαίναμε στην Ακαδημίας. Ανηφορίζαμε για λίγο την Χαριλάου Τρικούπη και μπαίναμε στο Happening. Το Happening ήταν κάποτε το πιο «in» δισκάδικο της Αθήνας. Εκεί αράζαμε για τουλάχιστον δυο ώρες ψαχουλεύοντας δίσκους, ψάχνοντας για καινούργια ακούσματα κρίνοντας από το εξώφυλλο, τις κριτικές από περιοδικά και φίλους καθώς και την εταιρεία διανομής ή/και τον παραγωγό (αγαπημένες εταιρείες διανομής τότε η 4AD, η Island, η XL Recordings κλπ). Μόνο αν ήμασταν τυχεροί και δεν είχε πολύ κόσμο μπορεί ο δισκοπώλης να μας άφηνε να ακούσουμε μερικά τραγούδια στο πικ-απ του, όπου μαζί με τους δίσκους που αγοράζαμε μας πρότεινε και κανά δυο άλλους (κάτι σαν το «people who bought this, also bought that» που λέει και το Amazon.)
Φεύγοντας από το Happening, κατηφορίζαμε με τον ηλεκτρικό προς το Μοναστηράκι για να μπούμε στο 7+7 (εφτά συν εφτά). Λίγο πιο underground μαγαζί άλλα με τεράστια εμπειρία στην κλασική Rock σκηνή. Φεύγοντας και από κει συνήθως πηγαίναμε για ένα καφέ κάπου στο Μοναστηράκι, όπου σχεδόν πάντα ανοίγαμε τους δίσκους για να δούμε το εσώφυλλο και να τους αναλύσουμε σχετικά.
Κατά το μεσημέρι επέστρεφα σπίτι μου. Και εκεί ξεκινούσε το δεύτερο ημίχρονο. Έβαζα ένα ένα τα βινύλια στο πικ-απ, ξάπλωνα στο κρεβάτι και έκανα κάτι που λάτρευα και πλέον δεν κάνω. Άκουγα όλους τους δίσκους από την αρχή μέχρι το τέλος, χωρίς να κάνω τίποτα ενδιάμεσα. Ίσως να διάβαζα τους στίχους (αν είχε). Τίποτα άλλο. Το απόγευμα έπεφταν τα σχετικά τηλεφωνήματα για να συζητήσουμε ποιος δίσκος μας άρεσε περισσότερο κλπ και κάπως έτσι περνούσε μια ολόκληρη μέρα αφιερωμένη στη μουσική. Αφιερωμένη στο αγαπημένο μας χόμπι.
… και το iTunes
Αντίθετα σήμερα δεν το κάνω αυτό, και αμφιβάλλω αν γνωρίζω κάποιον (μικρό ή μεγάλο) που να το κάνει. Συνήθως η μουσική συνοδεύει την πλοήγηση στο Internet, το περπάτημα στο δρόμο, το τρέξιμο στο πάρκο, το διάβασμα κάποιου βιβλίου. Γενικά, συνοδεύει και δεν πρωταγωνιστεί.
Το iTunes είναι ένα τέτοιο σύγχρονο ηλεκτρονικό παντοπωλείο. Σίγουρα πιο εκλεπτυσμένο και σίγουρα το καλύτερο μέρος που μπορεί να βρεθεί ένας καλλιτέχνης. Ο Steve Jobs αγαπούσε τη μουσική (όχι απλώς την αγαπούσε, τη λάτρευε) και σε αυτό ακριβώς το γεγονός το iTunes οφείλει την επιτυχία του. Αν και προσωπικά δεν μου αρέσει, αναγνωρίζω πως ένας σύγχρονος μουσικόφιλος μπορεί να το κάνει άνετα το δικό του στέκι, όπως κάποτε ήταν για μας το Happening η το 7+7. Αυτό δεν με πειράζει. Όμως δεν παύει να συνοδεύει τη καθημερινότητα μας (για παράδειγμα εγώ πλέον ακούω το 99% της μουσικής δουλεύοντας στον υπολογιστή ή σερφάροντας, δηλαδή κάνοντας κάτι άλλο).
Εν κατακλείδι
Δυστυχώς η μουσική (ως μορφή τέχνης) έχει, σε μεγάλο βαθμό, χάσει την αντισυμβατικότητά της. Ο βασικότερος λόγος είναι ότι η Rock (ως σημαιοφόρος της αντισυμβατικότητας) έχει πεθάνει εδώ και πολλά χρόνια. Από την άλλη τα μεγάλα Rock συγκροτήματα/καλλιτέχνες που λειτουργούσαν ως κράχτες με τέτοιον τρόπο που να κάνουν τους περισσότερους νέους να ασχοληθούν με τη μουσική και να πολιτικοποιηθούν, πλέον δεν υπάρχουν. Δεν είμαι κοινωνιολόγος για να εντοπίσω όλες τις πτυχές. Όμως είμαι σίγουρος ότι η τεράστια διάδοση του Internet έχει βάλει για τα καλά το χεράκι της.
Είναι άδικο να μην αναφέρω πως μετά το τέλος της δεκαετίας του 90 έχουν γεννηθεί πολλά σημαντικά άλλα μικρά συγκροτήματα. Όμως, δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν αυτό είναι κάτι που η ίδια η μουσική βιομηχανία το γέννησε ή δημιουργήθηκε από την αδυναμία των μουσικόφιλων να ταυτιστούν με κάποιον συγκεκριμένο μουσικό. Είτε γιατί αφιερώνουν πολύ λιγότερο χρόνο σε πολύ περισσότερους καλλιτέχνες, είτε γιατί πλέον η μουσική σαν τέχνη δεν έχει την ίδια σημασία με παλιότερα. Προσωπικά θεωρώ πως το MTV έχει παίξει ένα σημαντικό ρόλο στη σύνδεση της μουσικής με το θέαμα, σε βαθμό που να βάζει τη μουσική και τον καλλιτέχνη σε δεύτερο ρόλο.
UPDATE: Ενώ το κείμενο δημοσιεύτηκε σήμερα, 19 Σεπτεμβρίου 2012, το WordPress θεωρεί ότι ημερομηνία δημοσίευσης είναι η 20 Ιανουαρίου 2012 (τότε που γράφτηκε το πρώτο draft). Δυστυχώς όμως όταν αλλάζω ημερομηνία δημοσίευσης μου αλλάζει και το permalink (why?), το οποίο ήδη έχω στείλει σε FB, twitter, g+, και έτσι από μια ιδιοτροπία του WP το κείμενο θα έχει μια ζωή λάθος ημερομηνία.
Μερικά tips για τη δημιουργία καλών κωδικών
Η ασφάλεια στα ιντερνετς δυστυχώς τις περισσότερες φορές παραμελείται. Ο λόγος είναι ότι θέλουμε έναν απλό κωδικό για να το θυμόμαστε εύκολα. Το χειρότερα από όλα είναι πως αυτόν τον εύκολο κωδικό τον χρησιμοποιούμε σε όλες τις ιντερνετικες υπηρεσίες. Ίδιος κωδικός για το Facebook, ίδιος και για το GMail. Αυτό είναι ακόμα χειρότερο από το να χρησιμοποιούμε απλά εύκολους κωδικούς. Αν κάποιο bot εντοπίσει τον κωδικό μας σε ένα site, τότε πολύ εύκολα τον βρίσκει και για όλα τα υπόλοιπα. Προσωπικά δεν με ενδιαφέρει αν σου βρουν το κωδικό και χακάρουν το λογαριασμό σου, άλλα αν αρχίσουν από το λογαριασμό σου να με σπαμάρουν (πολύ συχνό φαινόμενο) επειδή θα είμαι φίλος/follower/contact/whatever τότε θα νευριάσω πολύ.
Σε αυτό το post θα περιγράψω πως μπορούμε να φτιάξουμε εύκολα καλούς και ασφαλείς κωδικούς με τέτοιον τρόπο ώστε να τους θυμόμαστε εύκολα.
Ένας σωστός κωδικός ασφαλείας πρέπει να περιέχει πεζούς χαρακτήρες, κεφαλαίους χαρακτήρες, αριθμούς και σύμβολα. Επίσης, πρέπει να είναι τουλάχιστον 12 χαρακτήρες σε μέγεθος.
Μέθοδος 1:
Η αγαπημένη μου μέθοδος είναι η ακόλουθη. Επιλέγω μια πρόταση που με αντιπροσωπεύει και είναι εύκολο να θυμάμαι. Για παράδειγμα «My favourite team is AEK». Επιλέγω τα αρχικά κάπως έτσι: MftiAEK, σε ένα συνδυασμό που να περιέχει και πεζούς άλλα και κεφαλαίους χαρακτήρες. Έπειτα προσθέτω έναν αριθμό. Στην προκειμένη ταιριάζει το 1924 καθώς είναι το έτος ίδρυσης της ομάδας. Έτσι προκύπτει το MftiAEK1924. Μέχρι εδώ καλά. Όμως για να είμαστε ακόμα πιο σίγουροι πρέπει να προσθέσουμε και σύμβολα. Έχω διαλέξει 3 τα οποία χρησιμοποιώ εναλλάξ και κατά περίσταση. Δηλαδή σε περίπτωση που κάποιο σύστημα δεν δέχεται ένα συγκεκριμένο σύμβολο (για παράδειγμα η Eurobank δεν επιτρέπει το ‘#’). Έτσι λοιπόν, αυτά που έχω επιλέξει είναι η τελεία (.), το θαυμαστικό (!) και το καγκελάκι (#).
Ακόμα όμως και αν προσθέσω 1-2 σύμβολα (2 τουλάχιστον κατα τη γνώμη μου) δεν έχω λύσει το πρόβλημα με τους ίδιους κωδικούς σε διαφορετικές υπηρεσίες. Θα συνδυάσω αυτά τα δυο προβλήματα και θα κάνω το εξής. Από κάθε υπηρεσία επιλέγω τα αρχικά γράμματα (αν πρόκειται για σύνθετη λέξη, π.χ. F, B για το FaceBook) ή το πρώτο γράμμα αν είναι μια λέξη (Τ για Twitter) ή τα αρχικά αν είναι αρκτικόλεξο (π.χ. I, B, M αν είναι IBM) και τα συνδέω με το πρώτο κομμάτι κάνοντας χρήση 2 συμβόλων. Έτσι έχω τους εξής κωδικούς:
για το Facebook: MftiAEK1924#FB#
Για το Twitter: MftiAEK1924#T#
Για το Google: MftiAEK1924#G#
και πάει λέγοντας.
Με αυτόν το τρόπο έχω δημιουργήσει τρεις διαφορετικούς, δύσκολους, εύκολους να θυμάμαι κωδικούς για τις υπηρεσίες που χρησιμοποιώ. Μπορώ να βλέπω τη δυσκολία κάθε κωδικού στο How Secure is My Password. Για παράδειγμα ο πρώτος από τους τρεις θέλει 5 τρις εκατομμύρια χρόνια για να σπάσει. 🙂
Μέθοδος 2:
Με τη δεύτερη μέθοδο κάνω κάτι αντίστοιχο με την πρώτη. Μόνο που εδώ αντί για κάποια πρόταση που με αντιπροσωπεύει βάζω ένα προσωπικό στοιχείο. Π.χ. τη διεύθυνση μου. Έστω ότι μένω στην οδο Πλαστήρα 56, τότε για τη πρώτο μέρος του κωδικού μου θα χρησιμοποιήσω αυτό plastira.56 (αντί για κενό μου αρέσει να χρησιμοποιώ την τελεία). Έτσι ο κωδικός για το Facebook γίνεται: plastira.56!FB!
Πάντα προτιμώ εύκολες λέξεις που μετατρέπονται εύκολα σε greeklish χωρίς να χρειάζεται να αναρωτιέμαι αν έχω th ή 8 αντί για το ‘θ΄. Ένα άλλο παράδειγμα είναι και η πινακίδα του αυτοκινήτου μου. Αν για παράδειγμα είναι ΖΚΒ 4321, τότε ο κωδικός γίνεται #FB#zkb.4321 (δε χρειάζεται η επέκταση να μπαίνει πάντα στο τέλος)
Και πάλι προσπαθώ να χρησιμοποιώ αγγλικούς χαρακτήρες που έχουν ακριβή αντιστοίχηση με τα ελληνικά για να ελαχιστοποιήσω το βαθμό λάθους.
Μέθοδος 3:
H πιο κλασσική μέθοδος είναι η ακόλουθη (δεν την προτείνω, όμως). Αντιστοιχίζω ένα γράμμα με κάποιο σύμβολο. Συνήθως το όμικρον (ο) γίνεται μηδέν (0), το i γίνεται ένα (1), το ‘E’ γίνεται 3, το ‘Τ’ γίνεται 7 κ.ο.κ. Έτσι η λέξη spectrum γίνεται sp3c7rum. Με αυτόν το τρόπο ανεβάζω το δείκτη δυσκολίας άλλα και πάλι αυξάνω τη πιθανότητα λάθους καθώς και εδώ υπάρχουν γκρι περιοχές. Για παράδειγμα το g έχω δει να το κάνουν και 2 άλλα και 9. Επίσης δεν είναι πάντα εύκολο να θυμάμαι πια γράμματα έχω αντιστοιχίσει με ποια νούμερα.
Αν είμαι σίγουρος για τον τρόπο αντιστοίχισης ακολουθώ τη μέθοδο 2 που περιέγραψα πιο πάνω. Επιλέγω δηλαδή μια λέξη που με εκφράζει, αντιστοιχίζω κάποια γράμματα με τα αντίστοιχα νούμερα, προσθέτω ένα επίθεμα (π.χ. #FB#) και είμαι έτοιμος. Σε αυτήν την περίπτωση δε χρειάζεται να προσθέσω κάποιον αριθμό (όπως π.χ. έγινε πιο πάνω με τον αριθμό της διεύθυνσης) καθώς το πρόθεμα ήδη συνδυάζει γράμματα και αριθμούς.
Τέλος, προτείνω ανεπιφύλακτα τη χρήση κάποιου προγράμματος αποθήκευσης κωδικών όπως το SplashID ή SafeWallet. Και τα δύο προσφέρουν 256bit encryption, συγχρονισμό με dropbox και mobile clients για να έχω πάντα τους κωδικούς μαζί μου.
eBook Reading
Διαβάζω πολλά βιβλία. Μου αρέσει να διαβάζω. Ειδικότερα διαβάζω βιβλία πληροφορικής. Όταν δεν διαβάζω κάτι σχετικά με την πληροφορική διαβάζω βιογραφίες, βιβλία με θέματα την ιστορία ή κάποια μεγάλα ιστορικά γεγονότα ή μυθολογία/μυθοπλασία και επιστημονική λογοτεχνία. Κυρίως όμως διαβάζω θέματα πληροφορικής. Δεν με πειράζει να είναι κάτι που γνωρίζω. Για παράδειγμα, ενώ δεν έχω σκοπό να ασχοληθώ άμεσα, ή βραχυπρόθεσμα τουλάχιστον, με Objective-C. Έχω βάλει στο queue 1-2 βιβλία.
Εδώ και μερικά χρόνια ζαχάρωνα ένα eBook reader. Ειδικότερα το Kindle. Όχι της πρώτης γενιάς. Δεν είμαι early-adopter. Από το Kindle 2 και μετά άρχισα να το σκέφτομαι πιο σοβαρά. Είχα όμως τους ενδοιασμούς μου. Κυρίως όσον αφορά την ευκολία ανάγνωσης, την ποιότητα ανάγνωσης (ειδικά στα βιβλία πληροφορικής που έχουν και κώδικα μέσα), την ικανότητα ανάγνωσης pdf, κλπ. Επίσης ήθελα οπωσδήποτε Touch για να μπορώ να κρατάω σημειώσεις πάνω στη σελίδα και φυσικά να μπορώ να επιλέγω την άγνωστη λέξη με το δάχτυλο και όχι με το 4-way navigator.Επίσης δεν ήθελα tablet. Το ήθελα να είναι ελαφρύ για να μη με κουράζει στο χέρι, και φυσικά με τεράστια διάρκεια ζωής.
Τελικά το eBook των ονείρων μου έγινε πραγματικότητα από την Amazon. Λέγεται Kindle Touch και έχει ότι ακριβώς ψάχνω. Δυστυχώς, όμως, προς το παρόν δεν το στέλνει στην Ελλάδα και δεν ξέρω πότε αυτό θα είναι εφικτό.
Έτσι λοιπόν, έψαξα το Web για ένα μεταχειρισμένο που να είναι κοντά σε αυτά που ζητάω και να είναι όσο το δυνατόν φθηνό γιατί ούτως ή άλλως έχω σκοπώ να αγοράσω αργότερα το Kindle Touch. Mετά από πολύ ψάξιμο βρήκα το iRiver Cover Story στα 80€. Μεταχειρισμένο, εννοείται, άλλα σε εξαιρετική κατάσταση. Μαζί, μου έδωσαν δώρο και μια SD των 8GB (πάντα χρειάζονται). Το iRiver το χρησιμοποιούσε μια κοπέλα από τη Σουηδία που σπούδαζε ιατρική και είχε μέσα όλα της τα βιβλία. Το αγόρασε τον Απρίλιο του 2011 και πλέον δεν το χρειάζεται. Εγώ όμως το χρειάζομαι και έτσι το απέκτησα.
Σε πρώτη φάση το iRiver με ξένισε κάπως. Χρειάστηκε 1-2 μέρες να καταλάβω τι γίνεται. Μόλις όμως εγκατέστησα το Callibre και άρχισα να εμπλουτίζω και να οργανώνω την ηλεκτρονική μου βιβλιοθήκη, έγινε αχώριστος σύντροφος στις στιγμές που έχω ελεύθερο χρόνο. Αυτό σημαίνει ότι πλέον το iPhone (μαζί με το εξαιρετικό GoodReader, το Stanza και το iBooks πήγαν για λίγο, εως και πολύ, στην άκρη).
Το iRiver είναι πραγματικά πολύ καλό. Σε αυτήν την τιμή δεν θα έβρισκα κάτι καλύτερο. Έχει touch e-ink, έχει WiFi, έχει πένα για σημειώσεις, είναι σχετικά γρήγορο, πολύ φορητό και κάνει το διάβασμα ακόμα πιο εύκολο. Προσφέρει portrait άλλα και landscape διάβασμα. Και επίσης έχει και pdf reflow. Μια ικανότητα να εξάγει από το pdf μόνο το κείμενο για να γίνεται το διάβασμα πιο εύκολο. Όμως, το διάβασμα σε pdf είναι αρκετά καλό ούτως ή άλλως, αφού υπάρχει τρόπος να «κόψεις» τα περιθώρια και να δώσεις λίγο περισσότερο χώρο στο κείμενο και στις εικόνες. Μαζί έρχεται και το προστατευτικό για την οθόνη.
Το μόνο πρόβλημα είναι η οθόνη. Όπως τελικά φάνηκε, θα προτιμούσα να έρχεται στις 7». Λίγες περισσότερες ίντσες πάντα χρειάζονται. Ειδικά όταν πρόκειται για pdf βιβλία. Επίσης το touch layer δημιουργεί ένα μικρό glare και θέλει λίγο προσοχή στο πως πέφτει ο φωτισμός. Όμως δεν είναι τόσο κακό όσο ακούγεται. Προσωπικά δεν με έχει ενοχλήσει καθόλου. Πάλι touch θα πάρω.
Μέσω WiFi συνδέεται με τo Adobe Digital Editions για αγορά βιβλίων, όμως δεν κατάφερα να το λειτουργήσω αυτό το feature ακόμα για κάποιον λόγο (ίσως επειδή έρχεται από τη Σουηδία ψάχνει για άλλο server και έτσι δεν με συνδέει παρόλο που έχω κάνει activated τον λογαριασμό μου στην εν λόγω υπηρεσία. Δεν με απασχολεί όμως γιατί η βασική πηγή αγοράς βιβλίων είναι ο O’ Reilly.
Εν κατακλείδι, είμαι πάρα πολύ χαρούμενος με το νέο μου απόκτημα. Το μόνο που χρειάζομαι είναι ένα λαμπάκι νυχτός τύπου Kandle γιατί κάποιοι ενοχλούνται 😉
Κωλοχώρα
Είμαι εδώ και δέκα χρόνια περίπου ασφαλισμένος στο ΤΣΜΕΔΕ (ΕΤΑΑ), τις τελευταίες μέρες προσπαθούμε με κάτι φίλους να ξεκινήσουμε τη δικιά μας επιχειρηματική ιδέα. Μια εταιρία συμβουλευτικών υπηρεσιών και εφαρμογών πληροφορικής. Ο καθένας είχε αναλάβει ένα κομμάτι της διαδικασίας. Άλλος το συμβολαιογράφο και το δικηγόρο, άλλος το πρωτοδικείο και το επιμελητήριο, άλλος (εγώ, δηλαδή) την εφορία κλπ.
Πριν από λίγες μέρες ήρθε και η σειρά μου να μαζέψω τα χαρτιά και να τα πάω στην Εφορία. Τα μαζεύω, κατεβαίνω στο κέντρο και ανεβαίνω με μεγάλη ανησυχία τις σκάλες για τον τρίτο όροφο που είναι το μητρώο. Ανησυχία γιατί ξέρω ότι συνήθως οι συναλλαγές με το δημόσιο είναι δύσκολες. Φτάνει η σειρά μου και δίνω το φάκελο στην κυρία που με φώναξε στο ταμείο. Κοιτάζει τα χαρτιά και μου εξηγεί ότι ο φάκελος είναι ελλιπής και ότι χρειάζεται ακόμα μια βεβαίωση εξαίρεσης εισφορών από το ΤΕΒΕ (ΟΑΕΕ) για μένα. Τις λέω πως δεν έχω καμία σχέση με τον ΟΑΕΕ και ότι είμαι ασφαλισμένος στο ΤΣΜΕΔΕ όπου και καταθέτω κανονικά τις εισφορές μου όπως περιγράφει και η ασφαλιστική ενημερότητα για την οποία έχασα ένα ολόκληρο πρωινό περιμένοντας στην ουρά του ΤΣΜΕΔΕ. Με τα πολλά παίρνω το φάκελο και φεύγω ξέροντας πως σε 3 μέρες θα έληγε η προθεσμία κατάθεσης φακέλου για έναρξη επιχείρησης.
Πηγαίνω στον ΟΑΕΕ της περιοχής που ανήκει η έδρα μου και τους εξηγώ την περίπτωση. Μου λένε πως τα πράγματα είναι όπως τα λέει η κοπέλα στην εφορία. Μου ζητάει το καταστατικό και το μισθωτήριο καθώς και τη βεβαίωση ασφαλιστικής ενημερότητας του ΤΣΜΕΔΕ. Μου εξηγεί (ευγενικά στην αρχή) ότι δεν μας κάνει αυτή η ασφαλιστική ενημερότητα γιατί γράφει ότι απευθύνεται στη ΔΟΥ. Υπάρχει άλλο χαρτί ασφαλιστικής ενημερότητας που απευθύνεται στον ΟΑΕΕ και αυτήν πρέπει να πάω να ζητήσω. Για δεύτερη φορά μέσα στην ίδια μέρα άρχισα να φωνάζω λέγοντας πως εγώ δεν έχω καμία σχέση και δεν θέλω να έχω καμία σχέση με τον ΟΑΕΕ και ότι είμαι στο ΤΣΜΕΔΕ και αν τους πειράζει που η βεβαίωση απευθύνεται στη ΔΟΥ να μου φέρουν ένα μπλάνκο να το διορθώσω και να το καταθέσω τωρα. Έγινε ένας ψιλοχαμός όμως έφυγα και πήγα σπίτι όπου πήρα όλα τα χαρτιά που είχα και ξαναπήγα στον ίδιο ΟΑΕΕ. Βρήκα άλλη μια κυρία που μου εξήγησε πως πρέπει να βγάλω βεβαίωση εξαίρεσης ακόμα και αν είμαι στο ΤΣΜΕΔΕ γιατί από το 2010 οι μηχανικοί έχουν το δικαίωμα να επιλέξουν ταμείο μεταξύ ΟΑΕΕ και ΕΤΑΑ (ΤΣΜΕΔΕ) και πως κάθε χρόνο πρέπει να το κάνω αυτό (Ακούγεται αστείο, άλλα δεν είναι).
Ήρεμα και ωραία και αφού είχα δεχτεί την ήττα μου, ξυπνάω το επόμενο πρωί στις 7. Παίρνω το ποδήλατο και κατεβαίνω στο ΤΣΜΕΔΕ στο σύνταγμα. Προσπερνάω την τεράστια ουρά που είχε ήδη δημιουργηθεί για τον κλάδο υγείας και ανεβαίνω στον 1ο όροφο. Εξυπηρετούσαν το 9 και πήρα χαρτάκι 21. Τζάμι, λέω, σε μισή ωρίτσα θα έχω ξεμπερδέψει. Όντως κατά τις 8:30 ήρθε και η σειρά μου. Εξηγώ στον ταμεία τι ζητάω και με στέλνει στο 2ο όροφο (κάπως πρέπει να χρησιμοποιηθούν και αυτοί οι υπάλληλοι του δευτέρου).
Στον δεύτερο υπήρχε μια τεράστια ησυχία. Που και που έτριζαν κάτι πόρτες στο βάθος του πουθενά. Το παρακμιακό τοπίο θύμιζε ταινία του Κισλόφσκι. Η πλάκα είναι πως κανείς από τους περαστικούς υπαλλήλους δεν απήθυνε το λόγο σε έναν περίεργο και ιδρωμένο ποδηλάτη που περίμενε σαν μαλάκας στη μέση του μικρού χολ. Ανοίγω μια πόρτα και ρωτάω που μπορώ να πάρω μια βεβαίωση. Μου είπαν στο γραφείο τάδε. Πάω να μπω στο γραφείο τάδε και ήταν κλειδωμένα. Εξυπηρετούσαν μετά τις 10:30(!!) και εγώ πήγα νωρίς για να τελειώνω νωρίς (ακούγεται αστείο άλλα δεν είναι). Ήταν ήδη 8:45. Δεν γινόταν να περιμένω.
Είπα να παραμείνω ψύχραιμος και να σκεφτώ διεξοδικά τις επιλογές μου. Κατέληξα να παραμείνω ευγενικός και να παρακαλέσω (γλείψω) κάποιον περαστικό υπάλληλο να με εξυπηρετήσει. Δεν πέρασε κανείς για κανά 5λεπτο. Ίσως μυρίστηκαν την ύπαρξή μου και κλειδώθηκαν στα γραφεία τους. Άρχισα και εγώ τότε επίμονα να χτυπάω την πόρτα του γραφείου τάδε. Μετά από λίγο ανοίγει η πόρτα και εξηγώ σε μια μελαχρινή κυρία ότι έχω έρθει από τις 8 για ένα χαρτί και είναι κρίμα να περιμένω μέχρι τις 10:30 και σας παρακαλώ πολύ να με εξυπηρετήσετε και χαμόγελα και σαλιαρίσματα κοκ. Τελικά μου λέει ‘ΟΚ’, με ρωτάει τον ΑΜ μου και ξαναμπαίνει μέσα. Μετά από 5 λεπτά βγαίνει με το χαρτί. Λέω ευχαριστώ και φεύγω για τον ΟΑΕΕ της περιοχής που ανήκει η έδρα μου.
Περιμένω στην ουρά και μόλις έρχεται η σειρά μου, δίνω το φάκελο στην κυρία που τσακώθηκα την προηγούμενη μέρα και μου λέει πως αυτήν τη βεβαίωση ήθελαν. Ξεκινάμε τη διαδικασία της εξαίρεσης και ξανακολλάει. Γιατί λέει πρέπει να πάω στον ΟΑΕΕ που ανήκει η εταιρεία μου και όχι σε αυτούς. Μα τους λέω πως για να γίνει αυτό θα πρέπει πρώτα να εξαιρεθώ ως επιτηδευματίας και μετά ως επιχειρηματίας (εφόσον η επιχείρηση είναι παράλληλη δραστηριότητα). Όχι μου λέει και ξανά τσακωμός δεύτερο μέρος. Πήγα πάλι σπίτι σήκωσα όλα τα έγγραφα από τους φακέλους που έχω μαζέψει κατά καιρούς και πηγαίνω σε άλλον ΟΑΕΕ κοντά στην περιοχή που ανήκω για να κάνω μια συζήτηση και να καταλάβω τι γίνεται.
Εκεί δυο κυρίες που με εξυπηρέτησαν μου είπαν πως βάσει μιας εγκυκλίου του 2010 (3863/10) δεν χρειάζεται να εγγραφώ και να εξαιρεθώ εισφορών στον ΟΑΕΕ γιατί αυτό που θέλω να κάνω είναι συναφές με το επάγγελμα του μηχανικού πληροφορικής. Αυτό βέβαια δεν έγινε τόσο εύκολα. Μαζεύτηκαν 3-4 άτομα στο ταμείο και άνοιξαν 2-3 βιβλία με εγκυκλίους. Τελικά μου έβγαλαν μια φωτοτυπία της εγκυκλίου και έφυγα.
Λέω για σίγουρα να πεταχτώ στη ΔΟΥ της περιοχής μου και να ρωτήσω στο μητρώο. Η υπάλληλος της ΔΟΥ μου εξήγησε πως όντως υπάρχει αυτή η εγκύκλιος άλλα το αν ο ΟΑΕΕ θα με γράψει/εξαιρέσει επαφίεται σε αυτούς, οπότε συνήθως οι ΔΟΥ τους στέλνουν όλους στον ΟΑΕΕ και αυτός αποφασίζει. Εφόσον λέει πήγα και δεν με έγραψαν σημαίνει ότι έχουν δίκιο, οπότε όλα καλά.
Την επόμενη μέρα (μια μέρα πριν λήξει η προθεσμία κατάθεσης φακέλου) ανηφορίζω προς το κέντρο, στη ΔΟΥ που ανήκει η εταιρεία. Δίνω το φάκελο στην υπάλληλο και περιμένω να μου ζητήσει τη βεβαίωση εξαίρεσης. Όταν το κάνει της εξηγώ ότι από τον ΟΑΕΕ μου έδωσαν αυτή τη εγκύκλιο που δείχνει ότι δε χρειάζεται να εγγραφώ. Όχι μου λέει πήγαινε στον επόπτη για την αυτοψία και μέχρι να κατέβεις θα το έχω μελετήσει. Κατεβαίνω μετά από κανά 10λεπτο και η ολομέλεια του μητρώου είχε αποφασίσει πως πρέπει να με στείλει στον ΟΑΕΕ της περιοχής που ανήκει η εταιρεία και όχι στον ΟΑΕΕ που ανήκει το επιτήδευμά μου. Με στέλνουν, λοιπόν στον ΟΑΕΕ που υπάρχει στην Ακαδημίας 22 (στο Κολωνάκι). Εκεί με στέλνουν σε ένα γραφείο όπου ένας κύριος που ο γιος του είχε ακριβώς τα ίδια προβλήματα ήταν πριν από μένα. Μπήκα και εγώ στο χορό και έγινε χαμός.
Τελικά εκεί έμαθα ότι ίσως έχω άδικο. Το πρόβλημα ήταν ότι στο καταστατικό αναφέρεται (μεταξύ άλλων δραστηριοτήτων) και η «Εμπορία» άλλα και η «Έκδοση Βιβλίων». Ένας μηχανικός μπορεί να κάνει μόνο μελέτες. Δεν μπορεί να κάνει εμπόριο ή έκδοση βιβλίων. Και έτσι είμαι υποχρεωμένος να εγγραφώ στον ΟΑΕΕ. Μόνο που η εταιρεία δεν ανήκει σε αυτόν τον ΟΑΕΕ, άλλα στη Σατωβριάνδου.
Ξανά τρεχάτε ποδαράκια μου. Φτάνω στη Σατωβριάνδου (ιδρωμένος), ανεβαίνω στον 4ο όροφο και βρίσκω το παλικάρι που θα με εξυπηρετούσε. Με λίγα λόγια εκεί έγιναν τα εξής. Φωτοτυπία της ταυτότητας, του καταστατικού, του μισθωτηρίου, κάτω στον τρίτο, πάνω στον τέταρτο, κάτω στον τρίτο, χαρτιά, συμπλήρωση, ξανά συμπλήρωση, πάνω στον τέταρτο, κάτω στον τρίτο, συμπλήρωση τοπογραφικού, πρωτόκολλο, προσωρινή βεβαίωση στον τέταρτο, υπογραφή από τον προϊστάμενο (Τελικό αποτέλεσμα: Γραφειοκράτες 10 – Υπολογιστές 1).
Ξανά εφορία, κατάθεση φακέλου (με μικροπροβλήματα άλλα τα ξεπεράσαμε επειδή εκεί στη ΔΟΥ είναι καλοί ενώ στον ΟΑΕΕ είναι άσχετοι άλλα δεν πειράζει και διάφορα αστειάκια ενδιάμεσα που δεν μου φάνηκαν και πολύ αστεία), επιτυχής έναρξη με ΑΦΜ.
Ξανά ΟΑΕΕ στη Σατωβριάνδου γιατί η βεβαίωση ήταν προσωρινή και έπρεπε με την έναρξη να γίνει κανονική. Αυτή η διαδικασία ήταν η πιο κουραστική. Έπρεπε να περιμένω μία ώρα όσο συμπλήρωνε χαρτιά ο υπάλληλος. Κατά τις 3 είχα τελειώσει (είχα ξεκινήσει από τις 8:30 το πρωί).
Με αυτή τη κανονική βεβαίωση εξαίρεσης θα μπορώ να θεωρώ βιβλία πλέον και κάθε χρόνο θα πρέπει να κάνω τη διαδρομή ΤΣΜΕΔΕ, ΟΑΕΕ για να παίρνω πάλι βεβαίωση εξαίρεσης από τις εισφορές του ΟΑΕΕ εφόσον παραμένω στο ΤΣΜΕΔΕ. ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ! εκτός αν ξαφνικά ανακαλύψουν το ιντερνετ και τους υπολογιστές εκεί στο Ελλαδιστάν και στα ασφαλιστικά ταμεία.
Συμπέρασμα. Όλα αυτά μου κόστισαν 4 γεμάτα πρωινά (μαζί με την αναμονή για την ασφαλιστική ενημερότητα από το ΤΣΜΕΔΕ). Αυτά τα 4 πρωινά έκανα οτιδήποτε άλλο εκτός από παραγωγική εργασία.
Και τώρα ρωτάω. Βρείτε μου ένα λόγο να μην κάνω την επόμενη επιχείρηση μου στην Κύπρο.
in digital 
